Column: Werken voor de baas
Ik ben niet in de wieg gelegd om als zelfstandig ondernemer te functioneren. Groot geworden in een familie met uitsluitend lieden die voor eigen rekening en risico handelden, ben ik het zwarte schaap. Tijdens de conceptie is er blijkbaar een gen de weg kwijtgeraakt in het grote geweld.
Na mijn opleiding ging ik werken voor de baas. Niet voor één, maar voor een heleboel verschillende. Mijn cv heeft alle kenmerken van een bonte lappendeken. Met een aantal overduidelijk zichtbare weeffouten (ook dat nog). Saai was het nooit.
Elke keer dat je switcht, laat je aardige collega’s achter en moet je opnieuw beginnen. Met andere mensen, een andere bedrijfscultuur, andere markten, methoden, klanten, gebruiken en gewoonten. Dat maakt dat je erg scherp moet blijven en je de grijze massa flink moet laten aanpoten. Daarvan is nog nooit iemand slechter geworden, overigens.
Elke keer neem je weer een nieuwe ervaring mee die bijdraagt aan je bewustzijn en ervoor zorgt dat je het venster op de wereld steeds wijder openzet. Duidelijk is mij wel geworden dat er niet één weg naar geluk en succes bestaat. Er bestaan er een heleboel. Dat is een prachtige ontdekkingsreis.
‘Voor kaffers hoef je niet te zoeken in dichte oerwouden’
Na uit al die ruiven te hebben meegegeten, waarbij ik meen te kunnen opmerken dat ik in de meeste gevallen zelf toegewijd bijdroeg aan het vullen ervan, heb ik wel één heel duidelijke conclusie getrokken: ik functioneer bij voorkeur in een onderneming met een directeur-eigenaar die dagelijks als een kapitein op zijn schip aanwezig is en de schuit op koers houdt. Die ruwe golven trotseert en volhardend afkoerst op zijn doel.
Natuurlijk bestaan er verschillen tussen al die unieke kopstukken, maar commitment en oog voor de mensen die dagelijks hun steentje bijdragen is er steeds. Dit in schril contrast tot de door kapitaalverschaffers ingehuurde filiaalchefs, zetbazen, winkeloppassers en Excel-farizeeërs die ik meemaakte en bij wie de menselijke maat doorgaans totaal afwezig bleek. Ik heb geleerd dat je voor kaffers niet hoeft te zoeken in dichte oerwouden op andere continenten. Je wordt er de ganse werkweek lang mee geconfronteerd op je werkplek.
Kort geleden bezocht ik een familiebedrijf waar inmiddels de vijfde generatie was aangetreden. De man investeerde 45 miljoen euro in de onderneming en drinkt elke vrijdagmiddag een biertje met zijn medewerkers in de bedrijfskantine. Hij omringt zich met jong en aanstormend talent, bij voorkeur mensen die niet schromen een kritisch geluid te laten horen. In de laatste fase van mijn werkzame leven – ik vind het woord “carrière” in mijn geval wat minder gelukkig gekozen – mag ik me gelukkig prijzen te werken voor een baas die op vrijdagmiddag ook graag een drankje met zijn medewerkers neemt. Deze wil er altijd pinda’s bij…
Sjors Selger is een ervaren professional, actief in de grafimediawereld in de Benelux.
Deze column verscheen eerder in PRINTmatters magazine. Wil je het magazine ook ontvangen?
